‘ทราย วรรณพร ฉิมบรรจง’ อดีตนางเอกที่มีชื่อเสียงมากในยุค 90 โดยเริ่มเข้าวงการจากการแข่งขัน ‘มิสทีนไทยแลนด์’ ปี 2539

รวมทั้งมีชื่อเสียงจากการแสดงละครเรื่อง ‘แม่ย่านาง’ โดยรับบทบาท ‘เมธาวลัย’ หรือ ‘เมธ์’ ซึ่งเป็นนางเอกของเรื่อง ต่อจากนั้นได้สร้างชื่อเสียงของเธอ

แล้วก็มีผลงานละครอื่นๆอีกมากมาย ด้านการแสดงภาพยนตร์ เธอได้รับโอกาสแสดงภาพยนตร์เรื่อง ‘ถนนนี้หัวใจข้าจอง’ คู่กับ ‘เจ มณฑล’

มีผลงานละครเรื่องสุดท้ายของสถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7 คือเรื่อง ‘กระต่ายหลงจันทร์’ ก่อนจะห่างหายจากวงการไปช่วงหนึ่ง

แล้วหลังจากนั้นก็เมื่อหลังจากพิสูจน์ตัวเองได้ ผู้ใหญ่ก็ให้โอกาสเธอกลับมาเล่นละครอีกครั้ง แม้ว่าจะเกิดจุดพลิกผันครั้งใหญ่ของชีวิตที่ทำให้ ‘ทราย’ ได้พิสูจน์ตัวเองว่าเธอคือผู้บริสุทธิ์

แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เธอค้นพบตัวเอง กระทั่งเกิดจุดแปลงอีกทีหนึ่งเป็น“คุณไม่เหมาะสมกับการเป็นศิลปิน” คุณก็เลยเลือกออกจากวงการบันเทิง

แล้วก็เล่าว่า ภาพของความเป็นดารามันยากกว่าการเป็นนักแสดงเนื่องจากต้องวางตัวมาก ไม่มีอิสระในการใช้ชีวิต ต้องแต่งหน้าแต่ละวัน ใส่ใจภาพลักษณ์ของตัวเองมาก

จนกระทั่งมีความคิดว่าไม่สนุก แต่ก็มีคนแก่ก็รอป้อนงานให้ ‘ทราย’ มีความคิดว่ามันไม่เหมาะสม ด้วยอายุแค่เพียง 25 ปี เลยอยากทำงานด้านอื่นเพื่อค้นหาตัวเองไปด้วย

ช่วงหลัง ‘ทราย’ ได้ลองศึกษางานศิลปะ ซึ่งเป็นสิ่งที่คุณรักอีกอย่างหนึ่งอย่างจริงจัง ในตอนนี้ ‘ทราย วรรณพร’ มีความสุขกับในสิ่งที่คุณเลือก

‘ทราย’ ยังบอกอีกว่า ถึงคุณจะหันมาเอาดีทางด้านงานศิลปะแล้ว แต่เพื่อนๆในแวดวงก็ยังแวะเวียนมาหา นี่เป็นความสุขที่แท้จริงของชีวิตที่เธอได้เลือกเอง

“ในตอนนี้สนุกมากมายเลยนะ ภายหลังที่ออกมาจากวงการมาก็เริ่มมาทำงานของตัวเอง จริงๆเราไม่ได้มายที่ตัวเองจะต้องเป็นคนดังหรืออะไร

เราแค่เพียงอยากได้พื้นที่ส่วนตัวที่ตัวเองมีความสุข สมมุติว่าถ้าเราไม่มีงานทำจริงๆพวกเราก็อาจจะไปเปิดร้านขายอาหาร มันก็จะเป็นร้านที่อร่อยที่สุด

เพราะเราจะใช้ใจทำ เราไม่ได้ต้องมีเงินจำนวนมากเราไม่ได้สนตรงนั้น แต่เราจะไม่เป็นของสังคม เราจำเป็นจะต้องดูแลตัวเองได้

ศิลปะก็เป็นสิ่งหนึ่งที่เราทำแล้วมีสมาธิและมีความสุข ก็เลยเริ่มขวนขวายเรียนรู้ด้วยตัวเอง จนกระทั่งไปเรียนต่อที่อินเดียเพื่อไปอยู่ในสังคมของศิลปะศิลปินล้วนๆ

และมีความรู้สึกว่าเราได้อะไรกลับมา จนกระทั่งกลับมาแล้วเปิดของตัวเอง เพื่อที่เราจะได้มีพื้นที่เล็กๆของตัวเองให้เราได้หายใจบ้าง”